Ne postoji nijedan dokaz da se Vilijem Šekspir bavio stvaralaštvom. Nije bilo nijedne knjige u njegovoj kući. Živio je u gradiću u kojem nije bilo biblioteke, ni knjižare, a nikuda nije putovao. U knjizi „Razotkriveni Šekspir“, dr Nikolas Berg izvodi dokaze da su se iza Šekspirovog imena krili grof Rodžer Retlend, njegova supruga Elizabet Sidni i engleski filozof Frensis Bekon
Navršilo se 400 godina od smrti Vilijema Šekspira, a već dva vijeka proteže se rasprava ko je, u stvari, bio taj lik. Uzrok je neviđena protivurječnost – između njegovih djela i onoga što se zna o njegovom životu. U procesu istraživanja i diskusija, arhivi Engleske su pažljivo pregledani, maltene lupama i mikroskopima, procijeđeni, prosijani kao nigdje u istoriji kulture i čovečanstva, ali nikakvih autentičnih tragova nije nađeno da je Šekspir bio pisac.
Sem vrhunskih djela, o genijalnosti Vilijema Šekspira govori obim aktivne leksike od 20 do 25 hiljada riječi, dok je u to vrijeme jedan od najobrazovanijih i literarno najobdarenijih njegovih savremenika Frensis Bekon, čuveni filozof, vladao sa desetak hiljada riječi. Današnji Englez, sa visokim obrazovanjem, upotrebljava oko četiri hiljade riječi.
Šekspir je dobro znao francuski, talijanski i latinski, shvatao grčki, izvanredno se orijentisao u istoriji i drugim naučnim disciplinama. Utvrđeno je da je znao radove Montena, Ronsara, Ariosta, Bokača, izvanredno mu je bila poznata grčko-rimska mitologija i filozofija, poznavao je odlično muziku, botaniku, medicinu, vojne i pomorske veštine. Poznata mu je bila bit najviših društvenih krugova tadašnjeg engleskog društva, uključujući monarhe, dvorsku etikeciju, rodoslove, jezik aristrokratije…
Gdje se svemu tome mogao naučiti Šekspir iz Stratforda, gradića u kojem nije bilo javne biblioteke, niti knjižare, ako odatle nigdje nije mrdao. Nema nikakvih tragova da ga je ko za života smatrao piscem drama. Ti tragovi su počeli da se traže tek 50 godina posle njegove smrti. Cijela njegova porodica je bila nepismena – otac, majka, žena i djeca!
Nije ostalo nijednog parčeta papira napisanog njegovom rukom! Ali, zato postoje dokumenti koji ukazuju da se bavio sitnim zelenaštvom, da je uporno sudski proganjao svoje susjede za sitne dugove.
Šekspir nije napisao zavještanje svojom rukom, već je to učinio neki pisar. No, ono što je još interesantnije, u tom zavještanju nema ničeg iz čega bi se moglo zaključiti da se radi o Velikom Bardu. Tu su potpisane kašike, viljuške, novac, namještaj… Ni jedne riječi o knjigama, rukopisima, autorskim pravima…
Nelogičnost za nelogičnošću: kada je u 52-oj godini umro, niko se u Engleskoj nije oglasio. Jedina objava o smrti „genija“ bio je zapis u parohijskom registru.
Što se više, tokom vremena, saznavalo o Šekspiru i njegovom životu, to je rasla sumnja da on nije autor poznatih djela koja se vode pod njegovim imenom. Tako je nastalo „šekspirovsko pitanje“. Među onima koji smatraju da Šekspir nije mogao biti Veliki Bard su: Čarls Dikens, Mark Tven, Henri Džejms, Volt Vitmen, Sigmund Frojd, Čarli Čaplin, Ana Ahmatova, Vladimir Nabokov.
No, ako nije riječ o Šekspiru, ko je taj ko je napisao „Hamleta“ i druge velike drame? Tu se tek mišljenja razilaze. Do sada je imenovano više desetina kandidata, a postoje i hipoteze o grupnom autorstvu, da je pod imenom Šekspir pisalo više ljudi, za šta se argument nalazi i u sumnji da je jedan čovjek toga vremena mogao baratati sa preko 25 hiljada riječi.
Prije desetak godina, u prodaji se pojavila knjiga doktora Nikolasa van der Berga, cijenjenog istoričara književnosti i vanrednog profesora univerziteta u Oksfordu, u kojoj on na briljantan način razotkriva misteriju autorstva velikog književnog opusa potpisanog imenom Vilijam Šekspir. U knjizi „Razotkriveni Šekspir“, Berg izvodi dokaze da se iza Šekspirovog imena krili grof Rodžer Retlend, njegova supruga Elizabet Sidni i njihov prijatelj i učitelj Frensis Bekon, najveći engleski mislilac i filozof.
Grof Retlend ’osumnjičen’ je još krajem 19. vijeka, zbog više pronađenih dokumenata. Ruski istraživač, profesor Pjotr Porohovšćikov, koji je emigrirao u Ameriku, napisao je knjigu o Retlendskoj hipotezi. On je smatrao da poetska djela pripadaju Bekonu,a drame Retlendu. Profesor Porohovšćikov je izučavao rukopis pjesme iz „Dvanaeste noći“ (jedini pronađeni rukopis potpisan imenom Šekspir) koji je nađen u zamku Retlendovih, i utvrdio da je napisan rukom grofa Rodžera Retlenda. Da je profesor Porohovšćikov možda bio na pravom tragu, pokazuje i publikovano istraživanje njegovog zemljaka Ilje Gililova, objavljeno krajem 20. vijeka, sa sijaset novih dokaza.
Rodžer Retlend je bio jedan od najobrazovanijih ljudi toga doba. Družio se sa grofom Sautemptonom (njemu su posvećene prve Šeksipirove poeme). Džon Florio koji ih je obojicu učio italijanskom jeziku, predstavljen je u u liku učitelja Odoferna u komadu „Uzaludni trud ljubavi“. U toku 1596. godine, Retlend je putovao po Evropi, učio je neko vrijeme na Padovskom univerzitetu u Italiji. Zajedno sa njim, kako je utvrdio belgijski istoričar Demblon, tamo su učila dva studenta iz Danske čija su se prezimena našla u „Hamletu“ – Rozenkranc i Gildenstern! Gradovi sjeverne Italije, gdje je boravio Retlend, postali su mjesta događaja u nekoliko Šekspirovih komada. U „Ukroćenoj goropadnici“, sluga Tranio nabraja nauke koje se izučavaju na Padovskom univerzitetu.
Džems Prvi poslao je Retlenda u Dansku da čestita tamošnjem kralju rođenje naslednika. Ubrzo posle povratka Retlenda u Englesku, izlazi drugo izdanje „Hamleta“ u kojem se pojavljuju nove scene, koje ne samo da reprodukuju običaje danskog kraljevskog dvorca (na primejr, svaka zdravica se propraća topovskim pucnjevima), nego čak detaljima enterijera kraljevske rezidencije.
Oko Retlendovih (grofa Rodžera i njegove supruge pesnikinje Elizabete Sidni), okupljali su se najviđeniji pjesnici i dramaturzi. Tom krugu pripadali su i tvorci pjesme „Feniks i Golub“, u kojoj je opisan neobični platonski par koji je tajno služio poeziji. Nevjerovatna podudarnost sa Retlendovima, jer je poznato da su Rodžer i Elizabeta bili u platonskoj vezi.
Odlazak iz života ovog neobičnog para, bio je prekriven koprenom nečuvene tajanstvenosti – sve kao i kod Feniksa i Goluba. Smrt Retlendovih tačno se podudara s prestankom Šekspirovog stvaralaštva. Nezavršenog „Henrija Osmog“ dopisao je Flečer, školski drug Rodžera Retlenda. A Vilijem Šekspir je živeo još skoro četiri godine.
Šest godina posle Šekspirove smrti, na desetogodišnjicu smrti Retlendovih, istim skulptorima koji su napravili nadgrobni spomenik Retlendu i njegovoj ženi, naručen je neveliki spomenik Šekspiru, sa sličnim, ali uprošćenim detaljima spoljašnje forme. A tek kroz godinu dana izaći će potpuno izdanje Šekspirovih pozorišnih komada. Tako se počeo stvarati stratfordski kult. Retlendovi su postigli njima toliko željeni zaborav.
U toj istoj 1612-oj godini, godini smrti Retlendovih i prekida Šekspirovog stvaralaštva, njihov prijatelj Henri Pičem smjestio je na naslovnoj strani svoje knjige – gravuru: pisac sa zavjesom, vidi se samo ruka sa perom, a na traci koja obavija lovorov vijenac, ispisano na latinskom: „Stvoreno je čovječijim genijem, živeće u umovima ljudi, ostalo neka umre.“ To je originalna deviza, kredo autora Velike Igre, za koje je sav svet bio samo Veliko Pozorište.
Rodžeru Retlednu i njegovim saradnicima bila je tuđa sujetna oholost, zato su zajedno sa djelima stvorili i masku sa imenom Šekspir! Za tu ulogu je najbolje odgovaralo ime čoveka slabe pismenosti, od koga nije moglo ostati pisanih dokumenata koji bi mogli pokvariti Igru. Ove teze ne ruše stratfordski mit, kako mnogi misle, već predstavljaju inekciju za produžavanje njegovog života, jer će mnoge koji još nisu pročitali „Hamleta“ i druga šekspirijanska dela, natjerati da to učine. Možda je to i bio krajnji cilj Rodžera Retlenda i njegovih prijatelja.
Izvor: Donko Rakočević, sedmica.me
