Ivo Andrić i Milica Babić (Foto: novosti.rs)
Kada je tog, 10. decembra 1961. godine, Ivo Andrić ušetao u svečanu salu Švedske kraljevske akademije, u kojoj će mu kralj Gustav VI uručiti Nobelovu nagradu za književnost, zasvirala je sevdalinka „Kad ja pođoh na Bembašu“.
Velikan od pera nije bio sam. Pod ruku ga je, u raskošnoj plavoj haljini, sa crnom mašnom na kosi, držala Milica Babić. U to vrijeme njihov bračni staž je brojao tri godine, ali se ljubavni mjerio decenijama, čak dvije. Nobelovac više nije krio da je Milica zapravo „Jelena, žena koje nema“, ona o kojoj je pisao dok su se tajno voljeli, a ostali mogli samo da naslute ko ga je inspirisao na takve redove. Sada su svi znali da je ona njegova Lepa, kako joj je govorio. I da se u pismima koja joj piše, potpisuje sa „tvoj Mandarin, koji te nežno grli“.
Imala je Milica svoju priču i nezavisno od Andrića. Istorija je pamti kao prvu srpsku školovanu kostimografkinju, a njene kreacije su upotpunile sijaset velikih pozorišnih komada.
Milica Babić je rođena 2. septembra 1909. godine u Bosanskom Šamcu, u domu imućnog trgovca Stevana i majke Zorke. Kako je od malena voljela da crta, a drugi u tome prepoznavali talenat, otac ju je posle završene male mature poslao u Beč. Pet godina se usavršavala u Školi primjenjene umjetnosti Austrijskog muzeja za umjetnost i industriju, a potom se specijalizovala za pozorišni i modni kostim. Zorica Janković, istoričarka i kustos Istorijskog muzeja Srbije, navodi da je Milica 1931. stigla u Beograd, gdje je postavljena za slikara kostima, odnosno kostimografa Narodnog pozorišta.
“Vidno je napredovala radeći sa pozorišnim slikarima Jovanom Bijelićem, Stanislavom Beložanskim, ruskim emigrantima Vladimirom Zagorodnjakom i Vladimirom Žedrinskim, posle čega je postavljena za prvog predavača na predmetu Istorija kostima i perike, u tek osnovanoj Glumačkoj školi Narodnog pozorišta”, kaže Zorica.
Negdje u to vrijeme se udala za Nenada Jovanovića, uglednog novinara i prevodioca, sekretara Centralnog presbiroa, sa kojim se 1939. preselila u Berlin, kada je on postavljen za atašea za štampu. Milica nije mogla da bude samo nečiji „pratilac“, žena bez profesije, pa je u Njemačkoj radila kao modni dopisnik Politike. Drugi Svjetski rat je bio mučan za Nenada, jer je dobar deo proveo u logoru Dahau. A kada je zemlja bila oslobođena, pozorišni život u Beogradu je počeo da bukti. Otvorio se prostor za Miličin talenat. Ali, kako u opštoj nemaštini napraviti kostim? Od čega? Jedino od želje, mašte i kreativnosti.
“Za prvu posleratnu operu „Evgenije Onjegin“, Milica je iskoristila džakove. Poslužila se i padobranskom svilom da bi iskrojila kostime za djelo „Knez Igor”, Aleksandra Borodina”, kaže istoričarka, dodajući da je Milica pažljivo radila i na izradi onih za operu „Knez od Zete“, balet „Ohridska legenda“, „Aida“, „Faust“…
Sarađivala je sa teatrima u Novom Sadu, Šapcu, Nišu, Zagrebu, Sarajevu, Skoplju, Banjaluci, Ljubljani, Dubrovniku… Ime ove talentovane i markantne žene se nalazilo na gotovo svakom „zvučnijem“ pozorišnom plakatu. Tri decenije rada u Narodnom pozorištu zaokružila je sa oko trista premijera, a poslednju kostimografiju uradila je 1961. za operu „Kockar“ Sergeja Prokofjeva.
Dok je gradila karijeru, lijepa Milica, kako su o njoj govorili, bila je Nenadova supruga. I tako je bilo do njegove smrti, 1957. godine. Za sve to vrijeme, Milica je bila Andrićeva inspiracija i ljubav. Pisao je da drugi čitaju: „Znam da se svuda i svagda može javiti Jelena, žena koje nema. Samo da ne prestanem da je iščekujem!”. Nije prestao.
“Sve je počelo u predvečerje rata, kada su Ivo i Nenad Jovanović preuzeli diplomatsku dužnost u Berlinu. Starom i usamljenom momku, ambasadoru Andriću, sve je više prijalo društvo Jovanovića, zapravo Milice, pa je prijateljstvo vremenom prešlo u grešnu ljubav”, navodi Zorica.
Autor knjige „Jelena u životu i delu I. Andrića“, Dragoljub Vlatković piše da je to od samog početka velika i prava grešna ljubav i citira zapis našeg nobelovca: „Često mi se čini da sam gori i slabiji od poslednjeg među ljudima“.
A Milica se, navodi Zorica, posle Nenadove smrti požalila prijateljici Heleni Jovanović da više ne može da bude sama. I nije bila. U opštini Stari grad, 27. decembra 1958, pred svjedocima Aleksandrom i Julijanom Vučo, venčali su se Milica i Ivo. Veo tajne je skinut sa njihove priče. Narednu deceniju voljeli su se sasvim javno, nadoknađujući trenutke u kojima im je to bilo uskraćeno. Odmarali su u domu u Herceg Novom, kada je 24. marta 1968. godine Milica imala srčani napad i umrla. Prva naša školovana kostimografkinja i jedina supruga našeg jedinog nobelovca, sahranjena je u Aleji zaslužnih građana na Novom Beogradu. Tamo će sedam godina kasnije biti položena urna Ive Andrića.
Slikarka u pozorištu
Njen rad je bio i te kako zapažen, pa i nagrađen. Milica je dobila Orden rada sa zlatnim vijencem (1949), Sterijinu nagradu za kostim (1949) i Plaketu grada Beograda (1964). Zanimljivo je da je Andrić imao prezriv odnos prema pozorištu i glumačkoj profesiji, smatrajući da je riječ o velikim imitatorima. Zbog toga Milicu nikada nije nazivao pozorišnom umjetnicom, nego slikarkom u pozorištu.
Izvor: Tatjana Loš novosti.rs
