Foto: bosnjaci.net
Rođena je 16. februara 1877. godine u podnožju Titelskog brega, u bačkom selu Mošorinu kod Žablja, koji je tada bio u okviru Austrougarske monarhije. Školovala se u Novom Sadu na Višoj djevojačkoj školi, u Somboru na Srpskoj preparandiji (učiteljska škola), a studirala je u Pešti na Višem pedagogijumu, gdje je diplomirala na Grupi za matematiku i prirodne nauke.
Radila je kao učiteljica i nastavnica matematike u Pančevu, Šapcu, Skoplju, Beogradu. Često je odsustvovala sa posla zbog bolesti koja je bila česta u to vrijeme – tuberkuloze.
Dosta je putovala, obišla je mnoge države – Norvešku, Švedsku, Njemačku, Veliku Britaniju, Francusku i Italiju. Bila je udata za ljekara poljskog porijekla Emila Stremnickog koji je ubrzo umro (1914. godine). Nakon njegove smrti nije se udavala. Nije imala djece.
Govorila je i prevodila sa njemačkog, engleskog, francuskog, ruskog, norveškog i švedskog jezika. Doktorirala je filozofiju u Berlinu. Bila je članica raznih ženskih organizacija i njihova predstavnica na mnogim skupovima, a na kongresu Međunarodnog saveta žena u Kristijaniji (1920. godine) izabrana je za sekretara glavnog odbora. Bila je jedna od osnivača Udruženja nastavnica srednjih stručnih škola.
Poslije Drugog svjetskog rata bila je članica glavnog odbora Antifašističkog fronta žena. Družila se sa najviđenijim intelektualcima svoga vremena i bila rado primana u razna društva. U njenoj kući su jednom nedeljno bila čuvena okupljanja na kojima se govorilo o književnosti, muzici, pozorištu, slikarstvu…
Za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije izabrana je 16. februra 1939, a za redovnog člana Srpske akademije nauke i umjetnosti 14. novembra 1950. godine. Bila je prva žena akademik.
Pisala je romane, eseje, pripovetke i književne kritike. U svom književnom radu objavila je mnoštvo knjiga narativne proze, kritičkih knjiga i članaka.
Poznata djela su: „Saputnici“ (1914), pripovedna vrsta ličnog dnevnika; „Pisma iz Norveške“ (1914), putopis; „Iz prošlosti“ (1919); „Đakon Bogorodične crkve“ (1919), roman; „Kronika palanačkog groblja“ (1940), pripovetke; „Zapisi“ (1941.); „Analitički trenuci i teme“, knjiga 1-3 (1941), eseji; „Zapisi o mome narodu“ (1948); „Njegošu knjiga duboke odanosti“ (1951); „Govor i jezik, kulturna smotra naroda“ (1956).
Živela je materijalno skromnim, ali duhovno veoma ispunjenim životom, ne znajući za predah i odmor. Na njenom otomanu su bili rastureni spisi, police pretrpane knjigama koje je kupovala novcem od penzije. Honorare je ili vraćala ili ih je poklanjala u dobrotvorne svrhe. Često je i noći provodila u pisanju, čitanju i prevođenju sa devet jezika.
Umrla je 5. aprila 1958. godine u Beogradu.
Duboko promišljen i umetnički istančan, njen književni, prevodilački i kritički izraz je praznik naše pisane riječi. Poslije smrti Isidore Sekulić, u aprilu 1958. godine, u skladu sa željom književnice koja je potvrđena sudskom odlukom, njena lična biblioteka, namještaj, rukopisi i umjetničke slike predati su Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ u Beogradu.
U biblioteci je postavljena i izložba ličnih predmeta Isidore Sekulić: pisaća mašina, pera, naočare, fotografije i drugi predmeti koji se čuvaju u legatu Isidore Sekulić.
Spomen-soba Isidore Sekulić nalazi se u Univerzitetskoj biblioteci „Svetozar Marković“ već više od 50 godina. U digitalnom repozitorijumu Univerzitetske biblioteke „Svetozar Marković“ se može naći rukopisna zaostavština Isidore Sekulić – 216 rukopisa na 3.034 strane.
Izvor: Olja Krinulović rts.rs, Univerzitetska biblioteka „Svetozar Marković“
