Foto: vilingstore.net
Najčuvenija pop zvijezda, glavna protagonistkinja opere „Kraj” (”The end”), već na ulazu u zgradu Holandske nacionalne opere i baleta, pred premijeru na 68. Holand festivalu, lično pozdravlja ushićene posjetioce koji se s njom slikaju – nastaju mnogobrojni selfiji i grupni portreti, i odmah se kače na društvene mreže.
Njene oči su velike i plave, tijelo je vitko, noge su duge, a bujna tirkizna mena vezana je u dvije nestašne kikice. Obučena je od glave do pete u Luj Viton modele koje je specijalno za nju dizajnirao Mark Džejkobs. Ona je uzor tinejdžera širom svijeta. Brojne tinejdžerke u publici imaju njenu frizuru. Na Fejsbuku ona ima više od dva i po miliona prijatelja, na njenom repertoaru je više od 100.000 pesama koje za nju pišu poštovaoci. Ona puni stadione širom svijeta. Svjetski je fenomen. Ona je glavna zvezda prve „vokaloidne opere”, djela japanskog kompozitora Keićiro Šibuja. Diva večeri. Njeno ime je Hacune Miku. Lejdi Gaga Japana. Ali, za razliku od Lejdi Gage, Hacune Miku nije od krvi i mesa.
Hacune Miku je virtuelna figura. „Rođena” je najpre kao „prvi glas budućnosti” – vokalni sintisajzer softver koji je Crypton Future Media INC izumio za Jamahu, da bi odmah potom i potpuno „oživjela” u liku 16-godišnje devojčice, koju je kreirao manga strip umjetnik Kei Garo.
Njen ogroman uspjeh inspirisao je eksperimentima naklonjenog Keićira Šibuju da transformiše klasičnu operu i premjesti je u radikalno novi prostor i vrijeme. Vokaloidna opera „Kraj” je tako prva opera u istoriji bez orkestra i bez ljudskog glasa, izvedena premijerno u decembru 2012. godine u Yamaguchi Center for Arts and Media.. Glavni protagonisti su Hacune Miku i virtuelna kreatura pomalo slična zecu, zvana „Životinja”. Jedini „živi” izvođač na sceni je sam Keićiro Šibuja koji je, iza svog izvanredno dizajniranog nazovimo ga „di džej pulta” s klavijaturama, uglavnom neprimijetan. Lociran s desne strane bine ovaj pult povremeno asocira i na mrtvački sanduk, a ograđen velikim, po dimenzijama i obliku blago različitim, geometrijski formiranim 3D projekcionim površinama koje čine „kulise”, on kao da takođe nije „sa ovoga svijeta”.
Gledalac je tako 90 minuta, od prvog do posljednjeg tona, u nekom drugom svijetu – virtuelnom svijetu, u kome Hacuni Miku traži odgovore na pitanje „Hoću li umrijeti?”. Uz pravi vatromet raznobojnih, fluorescentnih, SF animacija i mešavinu sintetičkih glasova, govora i pjevanja, elektronske muzike, tehno i eksperimentalne muzike, snažnih sintisajzera, vječna tema živih bića postaje predmet za razmišljanje i „plivanje” kroz razne stadijume egzistencijalnih nedoumica, zauvjek 16-godišnje devojčice – holograma, koja pjeva o tome da će je „umiranje učiniti gotovo ljudskim”. Tekst čiji je autor japanski pisac Tošiki Okada i koji sadrži neke zanimljive misli, na žalost, biva često „potopljen” bujicom slika i zvuka. A Hacuni Miku i pored svog šarma i umijeća koje posjeduje ostaje biće bez „ljudske energije”, bez ljudskog daha… bez onoga što i u životu i na sceni jesu najvažniji pokretači naših utisaka i emocija. Oči i uši su svakako tokom 90 minuta, koliko traje ova opera – eksperiment, u čudu, možda je čak po koji gledalac (pogotovo oni mlađi) na trenutak i bez daha… ali srce ne može da preuzme ritam onoga što srca nema. Budućnost je svakako već davno počela, kako u životu, tako i na sceni. I to je „Kraj”.
Izvor: Snežana Golubović politika.rs
