Najveća zajednička stvar svim serijskim ubicama je njihova običnost – Svi su djelovali kao normalni, druželjubivi. Ovo su utvrdili psiholozi FBI koji su razgovarali sa desetinama žrtava koje su uspjele da izbegnu najgoru sudbinu, ali i komšijama ubica. Prirodu ljudi koji su opsjednuti serijskim ubicama možda je najbolje opisala sociolog Heder Bon: ,,ljudi koji na čudan način uživaju u patnji i smrti izdaleka“
Džon Švenk iz Pensburga, gradića u Penilvaniji, posjeduje kolekciju slika koju teško da biste vidjeli u nekoj galeriji. Na zidovima njegove male kuće nalaze se slike sakaćenja, smrskanih lobanja, žena u eksplicitnim sadomazohističkim seksualnim položajima, ali i pejzaža i mitskih životinja. Ono što je zajedničko svim ovim slikama je to da su njihovi autori – serijske ubice.
Gejsi, „Klovn ubica“
Najveće blago u njegovoj kolekciji je, kako kaže, portret Džona Vejna Gejsija, poznatijeg kao Klovn ubica. Gejsi je radio kao zabavljač na dječijim proslavama, a tokom sedamdesetih godina silovao je i ubio 33 dečaka i mladića u Čikagu. Švenk se hvali i crtežom Ričarda Ramireza, poznatijeg kao „Noćni progonitelj“, čovjeka koji je ubio i silovao desetine osoba u Kaliforniji između 1984. i 1985. godine.
Ova jeziva kolekcija upotpunjena je i slikama Čarlsa Mensona, vođe kulta koji je odgovoran za brutalno ubistvo tada trudne glumice Šeron Tejt i još šest drugih ljudi u Los Anđelesu 1969. godine.
Pored slika, Švenk ima na hiljade pisama koje su mu, kao kolekcionaru i čovjeku koji se interesuje za njihova djela, slale serijske ubice širom svijeta. Ima njihove uvojke kose, proteze za zube. Neki od njih ga čak smatraju za prijatelja.
– Zanima me šta je to što može da zaposjedne čovjeka toliko da ga navede da ubije drugo ljudsko biće – kaže Švenk. Kolekcionar priznaje da ima nekoliko „suvenira“ koji su jako jezivi, i za koje niko ne zna. Neće ih nikad objaviti jer je, kako kaže, to obećao svojim prijateljima, koji uzgred znaju gdje živi i vrlo lako bi mogli da pokušaju da mu se osvete ukoliko bi izdao njihovo povjerenje.
Sve je počelo s Džekom Trbosekom
Interesovanje za serijske ubice i morbidne zločine nije čudno, piše BBC. Ono seže još od vremena Džeka Trboseka, prema mnogima najgoreg serijskog ubice u istoriji. Mit o njemu je (možda zato što nikada nije uhvaćen) na neki način postao besmrtan, a ime Džeka Trboseka pominje se u stotinama knjiga, filmova, TV serija i stripova. Serije poput „Dekstera“ privlače milione gledalaca, a čak 70 miliona ljudi sa interneta je skinulo dokumentarac „Serial“, o ubistvu 17-godišnje Hae Min Li iz Baltimora 1999. godine.
Harold Šretner, američki pisac krimi-romana ovu opsjednutost ljudi naziva „vrstom kulturološke histerije“. Serijske ubice odgovorne su za manje od jedan posto ubistava u SAD godišnje. Ipak, uprkos svemu, ljudska fascinacija ubicama prevazilazi sve razumne razloge.
Uloga medija
Serijske ubice dobijaju na popularnosti još u 19. vijeku, sa razvojem masovnog štampanja novina. Vilijam Korder, jedan od poslednjih ljudi koji su javno obješeni u Engleskoj, zahvaljujući novinama je postao slavan.
Iako je ubio samo jednom (izbo na smrt svog ljubavnika), ogromni novinski članci su od njega napravili neku vrstu senzacije, tolike da je na njegovo pogubljenje došlo čak 7.000 ljudi! Nakon njegove smrti, napravljeno je i nekoliko pozorišnih predstava (tragedija, naravno), o njegovom životu i zločinu.
Kuća strave
Kada je u novembru 1957. godine policija pronašla obezglavljeno tijelo vlasnika prodavnice, koji je visio obješen za noge u napuštenoj kući u Plejnfeldu u Viskonsinu, policija je znala da je na tragu neobičnom i ekstremno surovom ubici. Njihove tvrdnje potvrdio je dalji pretres kuće, u kojoj su pronašli nekoliko ljudskih lobanja, od kojih su neke korišćene kao činije za supu; zatim četiri stolice sa „presvlakama“ od ljudske kože, kaiš „ukrašen“ ženskim bradavicama, povez sa prišivenim ženskim usnama; kolekciju ženskih genitalija u kutiji za cipele; kutiju u kojoj su se nalazila četiri nosa; prsluk napravljen od odrane ljudske kože i devet maski od pažljivo odstranjene kože lica.
Vlasnik kuće bio je Ed Gejn, jezivi ubica po kojem je napravljen lik Normana Bejtsa u Hičkokovom „Psihu“, ali i lik Bafalo Bila u čuvenom filmu „Kad jaganjci utihnu“. Priznao je dva ubistva i iskopavanje nekoliko leševa žena koje su ga podsjećale na majku.
Uprkos svim monstruoznostima koje je počinio, ljudi i dalje svake godine u velikom broju obilaze mjesto na kojem se kuća u Plejnfildu nalazila. Iako ju je neko zapalio godinu dana posle Gejnovog hapšenja, to ne sprečava bar 20.000 ljudi da svake godine dođu na mjesto tzv. „Gejnove klanice“.
– Svi ljudi reaguju na činjenicu da se na tom mestu desilo nešto zlo i jezivo. To je neizbježno i jače od njih – rekao je Džejms Hor, urednik magazina „Real Crime“.
Monstruoznost
Zločini serijskih ubica su često vrlo nasilni. Džefri Damer, poznatiji kao „Kanibal iz Milvokija“, volio je da kuva svoje žrtve, odsjeca im glave i ima seks sa njihovim mrtvim tijelima.
„Bruklinski vampir“ Albert Fiš je mučio i sakatio djecu prije ubijanja. Ipak, najveća zajednička stvar svim serijskim ubicama je njihova običnost. Svi su djelovali kao normalni, druželjubivi ljudi. Ovo su utvrdili psiholozi FBI koji su razgovarali sa desetinama žrtava koje su uspjele da izbegnu najgoru sudbinu, ali i komšijama ubica.
Damera i Fiša komšije su opisale kao ljubazne i prijatne. Fiš je okarakterisan kao „divan stariji čovjek koji je volio djecu“, a Gejsi, pored toga što je bio omiljen među djecom koju je zabavljao glumeći klovna, takođe je i imao malu humanitarnu fondaciju (?!).
Ko su ti ljudi, da li su jedni od nas?
Stručnjaci nisu došli do zajedničkog, univerzalnog psiho-patološkog profila ovih ljudi.
Helen Morison je kao forenzički psihijatar ispitala više od 80 serijskih ubica, i čak bila svjedok odbrane na Gejsijevom suđenju.
– Oni su izvrsni glumci. U stanju su da se pretvaraju da su bilo ko. Toliko su druželjubivi i ljubazni da vrlo lako mogu da prevare čovjeka. Prosto je jeziva činjenica da su šarmantni poput slavnih glumaca, Kerija Granta ili Džoržda Klunija – rekla je Morison.
Takođe, imali su i prijatnu spoljašnjost.
– Pogledajte tipa poput Teda Bandija. Izgledao je veoma dobro, bio je uspješan, žene su se lijepile za njega…zbog toga je i uspio da njih 36 ubijedi da uđu u njegov automobil prije nego što ih je ubio. Izgledao je kao simpatični komšija, što je uznemirujuće – kaže Helen Morison za BBC.
Kao dokaz koliko se ubice lako uklapaju govori i slučaj Rodnija Alkale, silovatelja i ubice koji se 1978. čak prijavio za kviz „Dating game“, u kojem žena bira između trojice muškaraca. Šeril Bredšo, koja je učestvovala, odabrala je upravo Alkalu, ali se posle razgovora s njim u bekstejdžu iznenada predomislila. Policija joj je kasnije rekla da je ta odluka vjerovatno spasila njen život, pošto je Alkala posle kviza silovao i ubio još tri žene.
Aukcije
Prodaja stvari koje su pripadale serijskim ubicama postala je unosan biznis, pa je tako otvoren veliki broj onlajn aukcija na kojima jezivi predmeti dostižu cijenu i po nekoliko desetina hiljada dolara. Policija gasi sajtove iz poštovanja prema žrtvama, ali novi se pojavljuju svakog dana.
Gejsijeva slika klovna i ptpisano pismo prodati su za čak 125.000 dolara, a šaka zemlje iz Gejnove bašte za 250 dolara!
Erik Holer vodi firmu „Serijske ubice“ iz svog doma u Džeksonvilu. On kupuje i preprodaje stvari koje su pripadale najpoznatijim ubicama Amerike, i kaže da od toga dobro zarađuje.
– Čim postavim neki predmet na sajt, proda se za nekoliko sati.
– Prodajem ljudima širom svijeta. Muškarcima, ženama, profesorima, psiholozima, policajcima… nema razlike, svi su kolekcionari – kaže Holer.
Prirodu ljudi koji su opsjednuti serijskim ubicama možda je najbolje opisala sociolog Heder Bon, koja je rekla da su oni „ljudi koji na čudan način uživaju u patnji i smrti izdaleka“.
Izvor: blic.rs
