Teodor Žeriko, „Splav Meduza”, 1819.
Slika „Splav Meduza” Francuza Teodora Žerikoa, koji je naslikao spasavanje putnika poslije potopa francuskog broda „Meduze” 1816. godine, dovodi se ovih dana u vezu sa migrantima koji u potrazi za boljim životom ilegalno prelaze evropske granice. „Gardijan”, u tekstu Džonatana Džonsa, podsjeća da je riječ o potresnoj slici koja predstavlja poziv na saosjećajnost i humanost.
Svojim platnom veličine sedam puta pet metara, koje se čuva u Luvru, Žeriko (1791–1824) podsjeća na događaj iz 19. vijeka kada je brod udario u obalu zapadne Afrike, a putnici iz visoke klase sa posadom smješteni u čamac za spasavanje. Ostalih 147 putnika poslato je na improvizovani splav privezan za čamac. Kapetan je u jednom trenutku naredio da se splav ostavi na pučini, i do obale je preživelo samo petnaestoro putnika…
Tekst pokušava da izazove saosećanje zapadne Evrope prema migrantima, pa je navedeno da je paralela putnika sa slike i današnjih migranata očigledna, samo što sada nije riječ o Atlantskom okeanu, već o Mediteranu. Slika Žerikoa, kako se navodi, preliva se iz rama koliko je realna, a teskoba ljudi na splavu postaje živa i neposredna. Mladić sa slike, uzbuđen što je ugledao udaljeni brod na horizontu, pokušava da pošalje signal posadi broda, a kraj njega vidimo i jadne leševe kako klize u more. Masa ljudi organizovana je u piramidu nade i očaja, a slikar nas tjera da osetimo gubitak svakog umrlog i bol svakog preživjelog.
„Gardijan” podsjeća da je, prije nekoliko dana, gradonačelnik Palerma Leoluka Orlando rekao da će Evropska unija biti odgovorna za genocid učinjen nad migrantima, kao što su nacisti bili odgovorni za genocid učinjen prije 70 godina. Napomenuo je da je nemoguće zaustaviti migracije u svijetu, da migrante ne treba zaustavljati nasiljem i apelovao da se nađu neka etička i razumna rješenja.
U međuvremenu, britanska vlada pokušava da ubijedi naciju da ona „radi nešto”, ali to čini i jezikom koji nije prihvatljiv jer se u britanskoj javnosti spominju „rojevi” migranata koji „haraju” Evropom, dok u južnoj Evropi realnije doživljaju ovu tragediju.
Autor članka postavlja pitanje da li su Britanci kao nacija toliko bezdušni da u situaciji kad beznadežni ljudi rizikuju svoje živote, njegovi sunarodnici više brinu što su im migranti, usnuli na plaži, pokvarili godišnji odmor, ili su usredsređeni samo na pitanje ko će i gdje da ih transportuje. I konstatuje da možda jedino rasizam može da objasni toliko duboku netoleranciju, u našoj nesposobnosti da zamislimo sebe u njihovoj ulozi…
– Republikanski kandidati za predsednika takmiče se ko će biti suroviji prema latinoameričkim migrantima, dok je Obama tolerancijom prema migrantima prigrlio latinoameričke glasače, što je bio odlučujući faktor za osvajanje njegovog drugog predsjedničkog mandata. Amerika postaje sve više multikulturalno društvo, dok Evropa žmuri na strašnu smrt ljudi koji prelaze granicu u potrazi za boljim životom. Izgubili smo bazičnu ljudsku humanost koja bi trebalo da bude sinonim za Evropu i Britaniju – zaključio je Džons.
Izvor: politika.rs
