Foto: politika.co.rs
Pitanje koje mi postavljate teško je zato što mnoge stvari igraju ulogu: jezik sa koga se prevodi na francuski, urednik, ugovor, način plaćanja. Cijene variraju u zavisnosti od statusa prevodioca – da li je u pitanju prevodilac koji radi za izdavačku kuću ili slobodni prevodilac koji predlaže tekst izdavaču, što je moj slučaj – jezika, težine teksta koji se prevodi, roka za predaju prevoda. U vrijeme opsade Sarajeva, 1992. godine, za prevod „Zlatinog dnevnika“ ponudili su mi 30 odsto veću tarifu od uobičajene ukoliko predam tekst za 15 dana.
Pošto više ne prevodim sa drugih jezika osim sa srpskohrvatskog, odnosno danas srpskog, ne mogu da vam kažem kako je to sa drugim jezicima.
Osnovna cijena je oko 20 evra po stranici od 1.500 karaktera (to zavisi od izdavača), što znači da rečenica: „Zovem se Alen Kapon“, ima dvadeset karaktera, uključujući i razmake među rečima. Ali drugi izdavači smatraju da razmaci između riječi nisu karakteri i da isti tekst ima 17 karaktera. To se zove informatičko brojanje. ATLF (Asocijacija književnih prevodilaca Francuske) savjetuje u ovom slučaju da se traži povećanje tarife za oko 30 odsto, što izdavači najčešće odbijaju.
Tu je i slučaj „malih“ izdavača koji, većinom, nemaju finansijska sredstva i koji obično na početku kažu da će „uraditi šta mogu“ (to je slučaj sa jednim od mojih prevoda koji će izaći u septembru). Izbor ostaje na prevodiocu da pristane ili ne, da pristane kako bi tekst do koga mu je stalo bio objavljen, uprkos tome što je njegov rad slabo plaćen, ili da se obrati drugim izdavačima bez garancije da će prihvatiti tekst.
Lično sam prihvatio u nekim slučajevima, kada se radilo o malim časopisima koji „životare“, ali koji su nudili primjerak prevodiocu i autoru. Odbio sam kada mi je, na primer, urednik saopštio da neće platiti ni prevod ni autora. Kada sam tražio da plate autora, uzimajući u obzir okolnosti – bio je to period sankcija protiv Srbije i smatrao sam da bi mu nešto novca, koji bu mu lično predao u Beogradu prilikom Susreta prevodilaca, dobrodošlo, ponovo su me odbili i tekst nikada nije objavljen.
Moj prijatelj Kosta Dimitrijević, bivši novinar Politike, poverio mi se jednom da je ponekad pisao za fioku kada svojevremeno nije uspijevao da nađe izdavača. Ako sam do sada preveo više od 30 knjiga sa srpskohrvatskog i srpskog, jedan broj sam preveo i za fioku.
Malo francuskih prevodilaca živi od prevođenja. U penziji sam, ali sam se bavio prevođenjem u isto vrijeme radeći kao profesor engleskog jezika u srednjoj školi. Kao što je rekao kolega na festivalu u Konjaku (u Šarantu), gdje sam predstavio književnost Balkana, prevođenje obogaćuje, ali to je prije svega lično bogaćenje. Jednom sam precizno zabeležio vrijeme (po satima) koje sam proveo prevodeći, čini mi se, jednu knjigu Svetislava Basare, a potom sam podelio sumu koju sam dobio za prevod sa brojem časova… Zaključak je jasan: prevod se ne isplati. Ali, kao što kaže poslovica, „Kada volimo ne brojimo“. Nastavljam da se bavim prevođenjem sa uvijek istim zadovoljstvom.
Prevodilac
Alen Kapon
Izvor: politika.rs
