Njemci su davne 1941. ipak okupirali Moskvu, a nekoliko dana potom na Crvenom trgu je održana i velika vojna parada kojom je komandovao lično – Adolf Hitler.
Taj scenario smislili su tvorci kompjuterske igrice „Blickrig” (njemački naziv za munjevit napad), ukrajinske kompanije „Stratedžik majnd”. I sve to u danima kada cio svijet obilježava 75. godišnjicu pobjede nad fašizmom, podsjećajući se razaranja, koncentracionih logora, velikih bitaka i desetina miliona onih koji su u njima zauvijek nestali.
Mnogo je onih koji na svaki način pokušavaju da dokažu nedokazivo, da je sve što se dešavalo od 1939. do 1945. samo ideološki sklopljena priča sračunata da svijet drži u stalnom strahu od nekog novog sličnog sukoba. Suština većine tih novih tumačenja usmjerena je na ulogu Rusije. Ne stoga što se njoj pripisuje i najveći broj stradalih tokom ratnih godina, već kako bi se nečinjenje nekih drugih u opštoj borbi protiv nacizma što više relativizovalo i potisnulo u zaborav.
Očekivano, već i samo puštanje na kompjuterske mreže reklamnog spota „Blickriga ” izazvalo je oštru reakciju Moskve. „Oni koji budu na bilo koji način promovisali ili distribuirali igricu biće najstrože kažnjavani”, poručio je Franc Klinčević, senator i član Komiteta za odbranu i bezbjednost Savjeta Ruske Federacije. On je napomenuo da je širenje ideje nacizma krivično djelo u cijelom svijetu i da će kao takvo biti i tretirano.
Ukrajina, koja je u okviru ondašnjeg Sovjetskog Saveza takođe ratovala protiv nacističke Njemačke i u toj borbi položila čak 14 miliona života, nekako je skrajnuta iz sjećanja na slavne dane. Potisnute su i uspomene na pripadnike Ukrajinske ustaničke armije (UPA) koji su se za slobodu zemlje borili i protiv Njemaca i protiv sovjetske armije.
Da li je i to navelo programere iz „Stratedžik majnda” da na neprimjeren način iskažu svoje nezadovoljstvo, ili je sve rezultat neskrivenog jačanja nacizma u zemlji koja je prije 75 godina učestvovala u njegovom uništenju, podložno je spekulaciji. U svakom slučaju, epizoda sa „Blickrigom” zaslužuje pažnju.
Prema riječima ukrajinskog analitičara Andreja Golovačeva, ni „Narandžasta revolucija” (2004–2005) ni „Evromajdan” (2013–2014) nisu bivšu sovjetsku republiku približili Evropi ni za centimetar. Naprotiv, suštinski neuspjeh tih pokreta dramatično je produbio ponor koji dijeli dvije strane: razočarani Ukrajinci masovno su počeli da napuštaju zemlju, infrastruktura je praktično uništena, zdravstveni sistem doživio je kolaps, finansijski takođe, životni standard pao je ispod svih prihvatljivih normi… Ekstremizam se u okolnostima preovlađujućeg beznađa pokazao kao „neželjeni i opasan ventil”.
Ukratko, ispada da su obje te pobune bile najobičnija prevara čiji cilj i nije bio poboljšanje situacije u zemlji, ulazak u red naprednih i prosperitetnih društava, anuliranje postsovjetskih trauma, već puko nametanje novih gospodara drugoj po veličini evropskoj državi. Tako gledano, „Blickrig” poprima sasvim novi značaj i otvara pitanja koja su (naizgled) odavno izašla van pažnje javnosti.
Ukrajina je jedna od onih bivših sovjetskih država koje su se uz velika očekivanja okrenule transformaciji u državu takozvanih „zapadnih vrijednosti i demokratije”. Ali nije stigla daleko. Zato se ovde s pravom pitaju: čemu su uopšte služili „Narandžasta revolucija” i „Evromajdan”? Mnogi sumnjaju i u samu mogućnost da u zemlji u kojoj preovlađuje seosko stanovništvo revolucije poput te dvije donesu istinsku promjenu. Umjesto ulaska u društvo prosperitetnih nacija, desili su se dramatičan gubitak Krima, rat u Donbasu i spoznaja da je cijena „evropskih blagodeti” isuviše visoka i podjednako nedostižna.
Ono što Ukrajince najviše tišti jeste vidan nedostatak želje zapadnih partnera da načine korak njima u susret i pruže im nešto više od verbalne podrške. Da li je u pitanju strah zapadnih komšija od reakcije Rusije, ili je riječ o nemogućnosti da se konkretnim djelovanjem potvrde decenijama (neoprezno) izricana obećanja, znaju samo oni koji su ih davali. Kako god bilo, ukupan rezultat je porazan. Danas je u bivšoj sovjetskoj republici previše onih koji su spremni da od svega dignu ruke. Ili da krenu putem kojim je krenuo „Stratedžik majnd”.
politika.rs
