U lokalu ,,As“, drugom polovinom osamdesetih, prošlog vijeka, svirao je moj generacijski drug Goran Andrijašević. Bio je,muzički, ispred nas, njegovih vršnjaka i sa malo mladalačkih godina, sa dosta hrabrosti u tome, počeo je nastupati u tom i sličnim lokalima, ,,prkoseći“ mnogo iskusnijim muzičarima i donoseći svoj ,,filing“, okupljao tadašnju omladinu svojim zvukom i glasom na najljepši mogući način.
Onako, sam po sebi radoznao, još uvijek ,,neznaven“ , pokušavao sam se ,,ogrebati“za po koji nastup, po koju pjesmu otpjevati, ne bi li se što više približio nečemu što me je vuklo i budilo u meni radost.
Pjevanje…
Tako sam se čeličio i očeličio do današnjih dana.
Mada, pjevam djeci, ali to je, kažu, i najteže…
Naravno, poslije operskih arija, školovanih solo pjevača itd.
To iskustvo mi je mnogo pomoglo uz veliku zahvalnost mom školskom drugu.
Ali, morali smo pitati Njega, ako dozvoli.
Nikad nije pravio problem.
Bili smo kulturni dječaci a On, već, veličina i vlasnik pomenutog ugostiteljskog objekta.
Kroz ,,maglu“ mi i sjećanje na nošenje Olimpijske baklje kroz Naš grad, te, već sada daleke 1984. godine i Olimpijade u Sarajevu.
Između ostalih i On.
Naš ponos.
Rođen, 1957. godine u Našem gradu, gdje je završio osnovnu i srednju školu, a Fakultet za fizičku kulturu i Višu trenersku školu u Beogradu.
Još kao srednjoškolac počeo se baviti karateom u KK “Nikšić”.
Izuzetno radan i disciplinovan , brzo je napredovao i za naredne tri godine postaje standardni prvotimac kluba i državni reprezentativac Jugoslavije – od 1977. do 1986. godine i u tom periodu imao oko sto reprezentativnih nastupa.
Ređaju se uspjesi:
Ekipni prvak Evrope – 1978. godine,
Ekipni viceprvak Evrope – 1982. (Cirih) i 1986. (Beč),
Petorostruki prvak Crne Gore u apsolutnoj i teškoj kategoriji,
Prvak SFRJ – 1983. i 1984. godine,
Tri puta vicešampion u apsolutnoj i teškoj kategoriji…
Osvajač mnogih međunarodnih turnira i između ostalih i u Njujorku ( nezvanično prvenstvo svijeta) 1986. godine, gdje je u jednom danu imao jedanaest borbi i svaku riješio u svoju korist i kao priznanje su slijedile titule za najboljeg i najatraktivnijeg borca.
Ogromnim doprinosom kao takmičar i kasnije, kao trener, dao je nemjerljiv uticaj na rad KK “Nikšić”, za njegovu popularnost, ali i podsticaj budućim naraštajima koji su nosili slavu i kluba i grada na najvećim smotrama karatista širom svijeta.
Sebe je oprobao i u ful kontaktu i u kik boksu.
Vrlo dobro se sjećam Malog stadiona, prepunog, i njegove borbe protiv Branka Cikatića iz Splita, svjetskog prvaka u ful kontaktu.
Srce da prepukne hoće i Moj prijatelj iz priče pobjeđuje, godine 1986.
Koliko se to samo prepričavalo u svim domovima, kafanama, školama…
Ponos grada.
Nokautom u drugoj rundi, u Podgorici 1991. godine, pobjeđuje Holanđanina Renea i postaje evropski prvak u lako – teškoj kategoriji.
U istom gradu, 1993. godine, postaje svjetski prvak u kik – boksu u verziji ISKA federacije.
Sledeće godine u Novom Sadu brani titulu i postaje dvostruki svjetski šampion.
Za najboljeg kik – boksera biva proglašen 25. oktobra 1995. godine, kada je bio pozvan da u Hjustonu održi seminar najboljim kik bokserima svijeta ali nažalost smrt je bila bliža.
Posjedovao je zvanje majstora karatea peti dan i bio predsjednik komisije za polaganje pojaseva na nivou Jugoslavije.
Bio je trener KK “Nikšić” i KK “Sutjeska”, ženske i muške kadetske i juniorske reprezentacije Jugoslavije i selektor seniorske 1989. godine.
Dobitnik velikog broja značajnih domaćih i stranih priznanja, od čega je najveće, ono, u Njujorku.
Autor je knjige ,,Put šampiona“ koja je publikovana nakon njegove smrti, a za najboljeg sportistu Nikšića, biran je 1983.godine, dok je još desetak puta biran u deset najuspješnijih.
Nikako ga ne smijemo predati zaboravu.
Naš, Bato…
Lokalista, Sportista, Šampion, Naš.
Dragan Bato Ognjenović – Karatista.
Radojica Bogi Stanković
