Još kao mali čuo sam da je u Nikšiću postojalo profesionalno pozorište.
Kolone ljudi su dolazile na predstave i grad je imao obrise kulturne mape Crne Gore i šire.
Mnoga imena jugoslovenskog glumišta , često bi obradovala probirljivu publiku i gospostvenost koju nije mogla zamijeniti posleratna vlast, niti bilo kakva intelektualna demagogija.
Pričali su mi, isto tako, da se u domu JNA moglo ući samo sa pantalonama na liniju i u cipelama, a kad odeš na onaj svijet, ispraćala te je bleh muzika i cijeli grad je znao da si umro.
Pojedini sad ne znaju ni da li si živ!
Od tada i ostade krilatica: ,,Živi gdje hoćeš, a počini u svom gradu“.
Jedan od njih sa početka priče o pozorištu, bješe visoki i zgodni glumac, čovjek koga ću pri zalasku karijere, lično, upoznati i sa njim nastupati.
Bila mi je čast!
I to ne bilo gdje, nego u školi ,,Braća Labudović“, tamo gdje sam naučio prva slova i spoznao tajne iskrenog i časnog odrastanja od učiteljice Vide, Ksenije, Milke, Senje…
Oba smo primljeni prelijepo i od tada i On sazna za mene.
Dobih pohvale.
Eh, kad bi znao da sam odigrao na hiljade predstava u liku sa kojim sam prepoznatljiv, širom Evrope, a da još nijesam ušao u salu Nikšićkog (novog) pozorišta.
Ima, prečih i nepoznatijih i ne znam odakle su…
Ali su došli…
Ti si bio Svoj na Svome.
Rođen u avgustu 1924. godine, u mjesecu u kom pišem o Tebi, i ode 2014. u 90-toj godini.
Ode u legendu.
A, moj prijatelj je počeo karijeru kao amater u KUD-u ,,Zahumlje“, a bi profesionalno angažovan 1949. godine u Nikšićkom pozorištu.
Iz nikšićkog perioda stasiti momak morao je da igra i mlade ljubavnike i mlade heroje, radeći sa vrhunskim rediteljima bivše Jugoslavije, konačno sebe pronašavši u nacionalnom iliti crnogorskom repertoaru.
U Nikšiću je stekao veliku popularnost igrajući lik, dragog pisca Branka Ćopića, Nikoletinu Bursaća… Vuka Bubala… A takođe igrajući, tada, i u vrlo modernim dramama Judžina O Nila, Šona O’Kejsija, Džordža Bernarda Šoa.
Kao istaknuti glumac Nikšićkog pozorišta biva angažovan u Titogradskom narodnom pozorištu i tu počinje njegova blistava glumačka karijera. Ulogama u ,,Gorskom vijencu“, ,,Lažnom Caru Šćepanu Malom“ – Petra II Petrovića Njegoša, trajno je ostavio trag na ,,daskama koje život znače“ , a vrhunac njegove teatarske karijere je uloga u drami ,,Ognjište“ Žarka Komanina, za koju su mu na ,,Sterijinom pozorju, gdje je zadivio tadašnju javnost, ,,oteli“ nagradu za glavnu mušku ulogu.
Karijera mu je trajala punih 40 godina i odigrao je preko 200 uloga. Igrao je u serijama i filmovima male ali upečatljive uloge, ali kruna njegove karijere je lik Radosava u seriji velikog crnogorskog reditelja Živka Nikolića: ,,Đekna još nije umrla a ka’ će ne znamo“.
Prvi je nikšićki i crnogorski glumac koji je stekao opštenarodnu popularnost širom Jugoslavije i postao simbol crnogorske televizije.
Mirno spavaj, dragi Prijatelju!
Naš, Nikšićanin, Moj…
Drago Malović – glumac.
Radojica Bogi Stanković
